‘Toen ik bijkwam uit de narcose en de tijd op de klok zag, wist ik meteen dat er iets niet klopte’, weet Maaike Engelkes nog precies. ‘De operatie had immers veel langer moeten duren. Toen ik hoorde waarom ze me meteen weer hadden dichtgemaakt, stortte mijn wereld harder in dan ooit. Ik zou misschien mijn zoon nooit zien opgroeien!’ Wie Maaike tegenkomt, kan nauwelijks vermoeden dat ze zo ziek is geweest. En eigenlijk was dat gedurende haar ziekteproces ook zo. ‘Van de chemotherapie die ik kreeg, viel mijn haar niet uit en ik ben ook al die tijd gewoon blijven sporten. Niemand die wat aan me zag.’
Vermoeidheid
Eind 2018 merkte Maaike dat er iets niet goed was. ‘Ik kon ineens niet meer hardlopen en was vermoeider. Ik gaf nog wel als vanouds mijn ‘Mom in Balancetrainingen’, maar ik rende niet meer met de vrouwen mee. Het zou wel door de omstandigheden komen: ik was net met een studie begonnen, werkte fulltime in Noordwest, gaf daarnaast die trainingen én had de zorg voor een gezin. Dan is het toch logisch dat je meer moe bent? Alleen dat hardlopen klopte niet.’ Uiteindelijk ging ze toch naar de huisarts. ‘Die stuurde me door voor bloedonderzoek. Twee uur later belde hij me met de mededeling dat ik een veel te laag Hb had en hij mijn ontlasting wilde laten onderzoeken. Toen is het balletje gaan rollen. Er volgde een darmonderzoek. Ik kon meekijken op het scherm en ineens was daar die grote tumor vol in beeld en zag ik dat het fout was. Mijn wereld viel in 1000 stukjes.’
Knallen
‘Dat was vlak voor kerst. Op 19 december’, weet Maaike nog precies. Vervolgonderzoeken brachten aan het licht dat er ook 2 of 3 uitzaaiingen op de lever zaten. ‘Daarom schoof het VUmc aan bij de overleggen om een behandelplan voor mij uit te stippelen. De grote vraag was wat ze eerst moesten opereren: de primaire tumor of de lever? Of misschien allebei tegelijk. Uiteindelijk werd besloten dat ik op 25 januari in Alkmaar aan mijn dikke darm geopereerd zou worden en een maand later in Amsterdam aan mijn lever. Ik vond het helemaal prima. Knallen met die handel! Ik wilde ervoor gaan! De tumor in mijn dikke darm kon goed verwijderd worden en ik hield er gelukkig geen stoma aan over. De operatie aan mijn lever verliep echter niet volgens plan: ik heb een open-dichtprocedure gehad. Zes weken voor de operatie waren er op de scan 2 of 3 uitzaaiingen gezien en nu bleken er al 12 of 13 te zitten! Toen stortte mijn wereld harder in dan ooit. Als het in dit tempo doorging, was ik er aan het eind van het jaar misschien niet meer, zou ik mijn zoon niet zien opgroeien en niet samen met mijn man oud worden!’
Second opinion
Het behandelplan werd onmiddellijk aangepast. ‘Ik ging een neo-adjuvante behandeling in. Dat betekende chemotherapie met de hoop dat ze me daarna nog zouden kunnen opereren. Dat was mijn grootste doel natuurlijk, dus ik wilde fit blijven en ik heb een second opinion gevraagd bij het UMC Utrecht. Zij bleven naast Alkmaar en Amsterdam betrokken bij mijn behandeling. Van de cocktail die ik kreeg, vielen mijn haren gelukkig niet uit, dus je zag niks aan me. De kanker nam door de chemo niet af, maar werd wel een halt toegeroepen, en na 10 kuren bleek ik toch operabel.
Die operatie vond ik overigens best spannend’, klinkt het eerlijk. ‘Maar gelukkig ging het dit keer wel goed. Ze hebben alles goed kunnen weghalen en er is uiteindelijk heel weinig van de lever afgesneden.’
Toekomst
Dankzij de geslaagde operatie is er weer een toekomst voor Maaike, want het traject eindigde in een curatieve
behandeling. ‘Er is geen kanker meer te zien in mijn lijf, maar ik durf nog niet te zeggen dat ik kankervrij ben’, bekent Maaike. ‘Het vertrouwen in mijn lichaam is weg en dat heb je niet zomaar weer terug. Kanker is niet iets wat ik kan accepteren of aanvaarden. Ik zie het meer als bevriend raken met mijn ziekte. De volledige onbevangenheid die ik ooit had, is weg. Dit is iets wat mijn leven beheerst en ik zit dan ook nog midden in het verwerkingsproces. Ik ben ook wel bang. Ben ik er nog wel over 1 jaar? Over 2 jaar? Over 3 jaar? Als je mij hoort praten, heb je dat niet snel door. Ik heb
een heel positieve mindset en dat scheelt natuurlijk wel een boel. Maar onder de oppervlakte zit daar nog wel die angst.’ Behalve die angst is er ook grote dankbaarheid: ‘Wat een team is er trouwens aan te pas gekomen, en dan ook nog al die extra mensen die er, op mijn verzoek, bij betrokken zijn geraakt. Wat ben ik mijn behandelteam onwijs dankbaar voor wat zij het afgelopen jaar allemaal voor mij hebben gedaan. En nog doen! Mensen die ik letterlijk in mijn hart heb gesloten. Zo ook mijn familie, vrienden, buren, collega’s en zoveel anderen die er voor mij waren en nog steeds zijn. Mede door hen allen kan ik het nu nog vertellen.’