En op dat moment zag ik je, stond je even naast me. Je pakte mijn hand en hielp me mijn tranen bedwingen.

Voor het eerst in mijn carrière had ik een patiënte wiens verhaal mij persoonlijk diep raakte. Ik hield me sterk, maar de tranen stonden op meerdere momenten in mijn ogen. Ik pakte haar hand, probeerde het moment iets minder zwaar te maken. Nadat haar tranen zijn gedroogd, zeg ik dat ik zo terug ben. Ik haast me naar de wc, waar ik mijn eigen tranen de vrije loop laat. Ik kijk naar mezelf in de spiegel, mijn ogen rood en waterig. Ik voel me weer even zoals acht jaar geleden, toen je tussen mijn vingers door glipte, waardoor ik nog iedere dag een leegte voel. Te bang om het te zeggen tegen mijn collega van de afdeling waar ik net vier dagen werk, droog ik mijn tranen en slaak een diepe zucht. Ik hoor mijn vader in mijn hoofd, zoals hij al meerdere keren tegen me zei: ‘Even je schouders eronder, meissie’.

Ik denk aan wat hij heeft meegemaakt, hoe ik hem terugzie in mijn patiënte. De grond onder je voeten weggemaaid, je wederhelft van je weggetrokken. Hoe ik op vijftienjarige leeftijd nooit echt bezig was met wat hij nou voelde, te druk met mijn eigen gevoel. Ik zie je voor me, met je mooie gezicht en je waanzinnige lach, mijn eigen lach. De lach die ik zoveel keren heb mogen zien, maar waar ik nooit genoeg van heb kunnen genieten.

Ik wist dat mijn werk op de longafdeling confronterend zou zijn. Dat het soms pijn zou doen. Ik was ervan overtuigd dat ik het aan kon, na acht jaar. En ja, dat kan ik. Maar oh, wat zijn de randjes soms scherp en wat snijden ze soms diep. En juist dit is precies wat mijn werk menselijk maakt, wat ervoor zorgt dat ik met mijn patiënten mee kan leven, wat mij een goede verpleegkundige maakt.

Levenservaring is iets wat geen enkele opleiding je kan leren, wat geen leraar je kan bijbrengen. Het maakt je tot wie je bent, het breekt je soms. En soms is dat goed. Soms is dat wat je nodig hebt om even met beide benen op de grond te komen.

Dus pak die levenservaring, neem het mee op de achtergrond. Het is geen zwakte, het maakt je sterker dan ooit. Iets dat ik geleerd heb door de jaren heen. Er is niets krachtiger dan echt te begrijpen wat iemand voelt, dan de pijn even te kunnen verzachten. Er is geen handleiding die je vertelt hoe je omgaat met verlies, je krijgt er geen boekje bij. Dus hoe mooi is het dat ik, ik als verpleegkundige in spé een verschil kan maken en iemand mee kan geven wat ik heb geleerd? Dat tijd niet alle wonden heelt, maar sommige wonden een leven nodig hebben om te genezen. En dat dit ook prima is. Dat we moeten genieten van het leven, want het is zo vergankelijk. Dus koester het!