‘Ik kan niet meer’, zuchtte ze terwijl ze in mijn hand kneep. Ze keek me aan en ik zag dat er een traan over haar wang rolde. Ik stond naast haar, wreef over haar onderarm en gaf haar een slokje limonade. Ik probeerde haar te steunen waar nodig, vertelde dat ons lichaam meer aankan dan wij denken, maar dat dit méér dan topsport is.

De arts kwam binnen, deed haar onderzoekjes en tot mijn verbazing zei ze enthousiast dat het al zover was. Ik voelde mezelf een beetje zenuwachtig worden, dit was voor mij onbekend terrein.

Haar man kwam naast haar staan, terwijl ik naast de verloskundige ging staan en mee keek met wat zij deed. De verpleegkundige moedigde haar aan om te persen. Haar man hield haar hand vast, terwijl zij een van de zwaarste prestaties uit haar leven leverde.

Ik keek mee terwijl er een knipje werd gezet en nog geen tien seconden later kwam er een prachtig mannetje ter wereld, met alles erop en eraan. De pijn ging over in tranen van intens geluk. Ik heb me zo’n zes keer om moeten draaien omdat de tranen in mijn ogen stonden.

De vader wil de navelstreng niet doorknippen, dit vindt hij een eng idee. De verloskundige draait zich naar mij en zegt: ‘Nou, aan jou de primeur!’. Ik trek mijn handschoenen aan en knip de zachtblauwe, geleiachtige streng door, makkelijker dan ik had verwacht.

Het begin van een nieuw leven is een van de meest wonderbaarlijke dingen die ik ooit heb mogen zien. De kraamvrouw bedankt mij voor mijn goede hulp, en ik zeg dat ze het toch echt zelf heeft gedaan. Ik neem afscheid van de kersverse vader en moeder en met kriebels in mijn buik loop ik de afdeling af.

Lees ook de andere blogs van Melissa