Rust zacht stoere vrouw

Verpleegkundige Yvonne de Boer vertelt over haar werk in Noordwest Ziekenhuisgroep. Dit verhaal gaat over de bijzondere verbintenis die in korte tijd kan ontstaan tussen een verpleegkundige en een patiënt.

Vandaag is er een einde gekomen aan het leven van een ontzettende stoere vrouw. Hoe ik dat weet? Omdat ik erbij was. Ik was erbij op het moment dat deze stoere vrouw besloot dat het genoeg was.

Veel te jong
Mijn dienst is net begonnen als ik tijdens de overdracht hoor dat de vrouw voor wie ik ga zorgen ineens heel snel achteruit gaat. Als ik haar opzoek zie ik de angst in haar ogen. Het ademhalen is een groot gevecht. Ze is nog jong, veel te jong. Haar kinderen zijn waarschijnlijk niet veel ouder dan ik. Ik realiseer mij dat ze de leeftijd van mijn moeder heeft. Dat komt direct bij mij binnen.

Haar vechtlust
Ze heeft het ontzettend zwaar, maar haar vechtlust is groot. Als de arts aangeeft dat de volgende fase van de behandeling moet beginnen, weigert ze die. Geen beademingen meer, geen ondersteuningen meer. ‘Mijn lichaam is op, mijn longen zijn op, ik ben op. Het is klaar. Het is goed zo.’ Mijn hart slaat een slag over. De vechtlust die ik zag, was niet de vechtlust om te overleven. Het was de vechtlust om zelf te beslissen. Ik krijg kippenvel van haar blik. Hier houdt het op.

Resoluut antwoord
Ik ga op haar bed zitten en zeg dat het wachten op haar kinderen waarschijnlijk niet haalbaar is omdat haar benauwdheid met de seconde lijkt toe te nemen. Resoluut antwoordt ze dat ze niet wil dat de kinderen haar zo zien. Ik snap haar keuze. Terwijl ze de zuurstofkap van haar mond haalt, zegt ze: ‘Ik zie ze ieder moment, zij staan in mijn geheugen gegrift. Zij zijn voor altijd verbonden met mij. Het is goed zo.’ Als ik de kamer uitloop kan ik mijn tranen niet meer bedwingen. Wat een stoere vrouw. Met de arts bereid ik de medicatie voor die het voor haar comfortabel gaat maken. We gaan stilzwijgend te werk terwijl haar echtgenoot en zij elkaar innig vasthouden.

Het laatste stukje
De medicatie die straks wordt toegediend, zorgt ervoor dat ze in slaap zal vallen. De kans dat ze nog wakker wordt, is nihil. Haar echtgenoot kijkt haar aan, pakt haar vast en fluistert in haar oor; ‘Ik zal echt zo goed voor jouw kinderen zorgen, ik hou van je met heel mijn hart.’ Zij antwoordt : ‘Ik hou ook zo ontzettend veel van jou.’ Daarna sluit ze haar ogen en valt in slaap. Ik ben getuige van een afscheid. Hun liefde voor elkaar vult de kamer.

Verbintenis
Vier uur geleden wist ik niet wie jij was. We wisten niet dat dit jouw laatste dag zou zijn. Vier uur geleden was ik nog gewoon ik en jij nog gewoon jij. Ineens werden we even wij. Rust zacht stoere vrouw.