Je passie, je roeping of je vak?

Iedereen kent de opmerkingen wel die worden gemaakt als je vertelt dat je verpleegkundige bent. "Ik zou het niet kunnen, hoor", "Wat een prachtig vak", "Jouw passie is dus mensen helpen", "Het is een roeping"

Het voelt alsof iedereen een mening moet hebben als het om het verpleegkundige zijn gaat. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit tegen een vriend, die accountant is, zo een opmerking heb gemaakt.

Ik ben eerder geneigd om te vragen wat hij zoal de hele dag doet, waar zijn drijfkracht ligt, welke doelen hij dagelijks bereikt en of het gezellig was op kantoor. Het zijn naar mijn idee open en transparante vragen voor een gesprek.

Laatst hadden collega's van mij een gesprek of misschien wel eerder een discussie. Het ging erover dat je verpleegkundige bent omdat het een passie is, die je voelt of een roeping is, die je moet vervullen. Mijn andere collega was het daar niet mee eens. Ze vertelde dat ze een vak had geleerd en dat vak maakte haar een verpleegkundige. Het gesprek riep bij mij vraagtekens op.

Want ben ik verpleegkundige vanuit een passie of roeping of ben ik verpleegkundige omdat ik een vak wilde leren en ik dit vak het beste bij mij vond passen?

Als mijn vader mij als klein meisje vroeg wat ik later wilde, worden was mijn antwoord steevast dat ik zuster wilde worden. Er ging geen carnaval voorbij of het zusterjurkje kwam tevoorschijn. Daar ging ik, met mijn speelgoed stethoscoop en mijn nepspuit (zo eentje die niet veranderde als je een prik gaf) de wijde wereld in. Ik wilde iedereen genezen, wist in een oogopslag wat iemand mankeerde en met een lieve lach en een warme kus was beterschap binnen 5 minuten gegarandeerd.

Naar mate ik ouder werd, veranderde dat beeld niet. Ik wist het zeker, vanuit het diepst van mijn hart was dit het pad dat ik ging bewandelen. Na mijn mavo vertrok ik als 16 jarige naar Amsterdam om daar de MDGO-vp opleiding te volgen. Mijn gedrevenheid was zo groot en de passie zo compleet dat mijn beide ouders het goed vonden. Na het behalen van mijn diploma, was ik nog niet klaar. Jong afgestudeerd, maar nog niet uit geleerd. Ik besloot aansluitende HBO-v te doen. Waar ik in mijn MBO opleiding nog veel kon doen vanuit motivatie, kennis en praktijkervaring werd dat op HBO niveau opeens heel anders. Een overstijgende blik, eindeloze verslaglegging, meer organisatie wijsheid, kennis tot op het celniveau. Ik werd overspoeld door informatie en merkte dat ik echt al mijn skills moest inzetten om het gewenste niveau te halen. Ik moest harder leren voor mijn vak dan ik ooit had gedaan.

En daar ligt nou net het antwoord op de vraag. Ben ik verpleegkundige vanuit een passie of vanuit het vak? Ik ben er van overtuigd dat het een niet zonder het andere kan. Iedere ochtend sta ik op, trots dat ik mijn vak mag uitoefenen. Trots op wat ik heb bereikt en waar ik zo hard voor heb gewerkt. En iedere ochtend voel ik weer dat kleine meisje in mij dat klaar is om de wereld te verbeteren door zieke mensen beter te maken. Het kleine meisje dat vanuit haar passie dit zo graag wil doen.

Maar dit geldt niet alleen voor verpleegkundigen. Dit geldt toch voor iedereen binnen de organisatie? Iedereen oefent toch zijn of haar vak uit met de kennis die is geleerd en met de passie die ze voelen? En als iedereen dat doet en we dan samen komen, kun je optimale zorg verlenen. Dan zijn we excellent.