Nelly Steeman werd een ander mens
Het leven van Nelly Steeman (57) veranderde radicaal, toen zij bijna dertig jaar geleden een nieuwe lever kreeg. ‘Daarvoor leefde ik in de veronderstelling dat ik het niet zou redden.’
Het was een lichamelijke keuring bij haar eerste echte werkgever, Woningstichting Den Helder, waaruit bleek dat er iets mis was met de jonge Nelly. Toch duurde het nog maanden in het ziekenhuiscircuit, voordat de diagnose gesteld kon worden: levercirrose. Nelly had de lever als van een jarenlange zware drinker. Een zeldzame aandoening op haar leeftijd. ‘Ik was wel geregeld moe en zag er achteraf gezien misschien wat gelig uit, maar dit kwam als een volslagen verrassing.’
Lange afstandswandelingen
Nelly’s toekomst viel in duigen. ‘Opeens leef je met een hele andere horizon. Mensen worden niet oud met een kapotte lever. Natuurlijk ging er streep door mijn baan bij Woningstichting. Ik probeerde er wat van te maken. Een vrijwilligersbaantje links en rechts, regelmatig naar het ziekenhuis, jezelf weer in acht nemen. En de klok tikt door.’
Elf jaar duurde die periode. Het is haast niet meer voor te stellen, als je Nelly nu meemaakt. Ze is stafmedewerker kwaliteit & beleid zorgadministratie en vertrouwenspersoon bij de Noordwest Ziekenhuisgroep. Haar hobby? Ze zit in een club van actieve wandelaars en maakt met haar man lange afstandstochten door heel Europa.
Nummer 67
Die kentering is tot stand gekomen door een medische techniek die beginjaren tachtig van de vorige eeuw even opwindend als nieuw was: het vervangen van een slecht functionerende lever door een gezond exemplaar. ‘Dat gaf mij weer hoop’, vertelt Nelly. ‘In 1987 kwam ik op de wachtlijst te staan van toen het Academisch Ziekenhuis Groningen, de enige plek in Nederland waar sinds 1985 levertransplantaties werden uitgevoerd. Inmiddels zijn er meer dan 1.700 operaties uitgevoerd, ook in andere ziekenhuizen. Ik was nummer 67.’
Twaalf uur duurde de ingreep, waarin ze de lever van een jonge Oostenrijkse vrouw kreeg. Toen ze weer op de been was, was ze naar eigen zeggen ‘een ander mens’. ‘Ik werd direct minder geel, en hoewel er eerst afstotingssignalen waren, ging het al snel de goede kant op.’ Nelly kon aan haar carrière gaan werken én zij kreeg zonen Vincent en Lennard. Een groot cadeau. ‘Ik ben de eerste vrouw ter wereld met twee kinderen na transplantatie.’
Vreemd ding
Na dertig jaar heeft Nelly nog altijd rekening te houden met haar donorlever. Zo slikt ze tot op de dag van vandaag medicijnen tegen het afstotingsgevaar. ‘Het lichaam blijft het een vreemd ding vinden’. Maar dat ongemak is niet te vergelijken met de tijd voor de transplantatie. Daarom is zij ook vol overgave orgaandonor. ‘Ik gun iedereen een goed leven.’
(copyright: gemeente Den Helder, afdeling communicatie)