En daar lag hij, op Tweede Kerstdag, alleen in een ziekenhuisbed. Ik zie hem vechten tegen de benauwdheid en zie de blinde paniek in zijn ogen. Mijn hart breekt en ik krijg een brok in mijn keel. Ik ga op het randje van het bed zitten, wrijf over zijn arm en zeg dat ik voor hem zal zorgen, mijn best voor hem zal doen. Hij kijkt me hoopvol aan vanachter het masker dat zijn ademhaling moet ondersteunen. Die avond doe ik zoveel als ik kan om hem te helpen. Ik geef hem morfine tegen de benauwdheid, helaas wordt hij daar behoorlijk ziek van. Samen met de arts probeer ik ervoor te zorgen dat hij een goede nacht tegemoet gaat.
De dag erna hoor ik dat hij de verdere behandeling weigert, het hoeft zo niet meer van hem. Hij weet wat de consequenties zijn maar vindt het, na bijna 90 jaar, wel mooi geweest. Die avond verzorg ik hem weer. Hij slaapt, is sinds kort niet meer aanspreekbaar. Als ik me over hem heen buig en vertel dat ik vanavond weer aan zijn zijde sta gaan, wonderbaarlijk genoeg, zijn ogen even open en glimlacht hij. Ik vraag hem of hij nog weet wie ik ben. Hij fluistert zachtjes ‘ja’. Ik vraag hem of hij pijn heeft of benauwd is. Hij fluistert ‘nee’. Ik pak zijn hand en zeg: ‘Ga maar lekker slapen’. Hij knikt en sluit zijn ogen.
Zijn familieleden verzamelen zich om hem heen. Ik maak het iedereen zo comfortabel mogelijk, beantwoord hun vragen en probeer hen zo goed als ik kan voor te bereiden op wat komen gaat. Toch denk ik dat je op dit soort situaties nooit voorbereid kunt zijn. Overlijden brengt mensen bij elkaar. Er worden herinneringen en anekdotes verteld. Natuurlijk met een traan, maar soms ook met een lach. Deze patiënt is op leeftijd en een lang ziekbed blijft hem hopelijk bespaard.
Mijn dienst loopt ten einde en ik neem afscheid van mijn patiënt, die een klein stukje van mijn hart heeft gestolen. Door zijn bewuste keuze, zijn wilskracht en vooral zijn moed om los te laten. Omdat loslaten soms ook gewoon mag. Ik neem afscheid van zijn familie en wens hen sterkte, ze gaan een lange nacht in. Ook al hoop ik dat de nacht voor deze man niet meer lang hoeft te duren.